همه چیز اینجا | خبرگزاری دوقرونی | مجله سرگرمی، عکس، فیلم وموزیک

نتیجه نماد ملی سازی و ممنوع کردن شمایل از طرف وزارت ارشاد (اشاره به مطلب قبلی) قابل پیش بینی بود. یک درگیری به درگیری های بی علت مردم و ... اضافه شد، مثل چهارشنبه سوری. اما با این فرق که این یکی با اعتقادات دینی مردم هم درگیر می شد. سر کوچه ما هر شب شمایل را می کندند صبح می چسباندند. خیلی از هیئت ها هم روی چشم های همان شمایل ها یک تکه مقوا چسباندند و شمایل با هیبت آرنولدی اش بر جا بود. مشکل این شمایل ها فقط چشم و ابرو بود؟

نمی دانم چرا ما از نظام اسلامی داشتن به این نتیجه می رسیم که می توان برای فرهنگ احکام حکومتی داد. چرا تصمیم نگرفتند از کانال های فرهنگی برای رفع این مسئله استفاده کنند.

مثل همیشه کارشناسی تعطیل است. تقریبا مطمئنم با کارشناسان فرهنگی راجع به حتی بد بودن شمایل ها صحبت نکرده اند. وگرنه می دانستند که راه حل در نماد ملی نیست. چون اصولا اسلام دین نماد گرایی نیست و بیش از آنکه مثل مسیحیت به المان های بصری متکی باشد، همچون معجزه آسمانیش بر گفتگو و تعامل تاکید دارد شاید چیزی شبیه به حوزه عمومی یا حداقل نماد های ایرانی اسلامی عزاداری پیش از تابلو و نقش بودن از نوعی نقش دهی اجتماعی ریشه می گیرد شاید بتوان گفت مثل پوشیدن لباس مشکی یا چادر و تکیه برپاکردن. بنابراین شمایل ها نه از نظر چشم و ابرو و هیکل کاریکاتوری بلکه از این جهت قابل بررسی اند که چرا فرهنگ عامه به سمت چنین نماد هایی حرکت کرده است.

گفتم چرا از کانال های فرهنگی برای این کار استفاده نکردند. شاید ساده ترین تصمیم گیری می توانست این باشد که پیش از محرم روحانیت و مداحان ( که جمع کردنشان کار سختی هم نیست) در این مورد توجیه می شدند. تاریخ ما نشان داده که مردم بخصوص در محرم از این اقشار تاثیر پذیری بالایی دارند. این کار حداقل از ممنوعیت رسمی بهتر بود. ممنوعیتی که از نظر فرهنگی زیاد با ممنوعیت عزاداری برای امام حسین در زمان رضا خان فرقی ندارد.